Á leið í sveitina.

Ég var fyrst sendur í sveitina sex ára gamall.  Ég átti heima á Flókagötunni í Reykjavík. Í austur bænum,útjaðri Reykjavíkur. Fyrir ofan Gunnarsbrautina voru nokkur hús í byggingu, þar fyrir ofan lá  Klambratúnið og ósnortið land , svo langt sem augað eygði.

Ég man óljóst eftir  stríðs gný Gunnarsbrautar bardagans, þegar ungar hetjur úr öðrum bæjarhluta komu þrammandi eftir miðri Gunnarsbrautinni, með  tréskildi sína , sverð og spjót og miklu vopnabraki  til að herja á austurbæinga, sem tóku hressilega á móti þeim.  Ég man vel eftir miklu umtali, af einu Gamlárskvöldi er skríllinn velti nokkrum bílum í miðbænum, áður enn lögreglan gat hamið skrílinn.   Braggahverfið, Sundhöllin, rauði malarvöllurinn fyrir ofan bragganna var oft notaður, sem fótboltavöllur.  Heilsuverandstöðin, Austurbæjar barnaskólinn , Austurbæjar gagnfræðaskólinn. Þá voru miklir uppgangs tímar á sjó og landi.  Ég man greinilega eftir þýskri orrustu flugvél er flaug yfir Mýrina "í den tid". Þá sló ógnvænlegri  þögn á, í andartak og gluggar voru byrgðir á kvöldin.  Það var enginn leikur. ÞAÐ GAT BRUGÐIST TIL BEGGJA VONA. Það bjargaði okkur að enskir og bandarískir hermenn komu okkur, varnarlausri lítilli þjóð til bjargar. Þá kunni þjóðin að biðja til Drottins. Þá voru gömlu gildin í fullu gildi.    KÆRI JESÚS ÉG TRÚI AÐ ÞÚ SÉRT EINGETINN SONUR GUÐS. KOMDU INN Í LÍF MITT OG LEYFÐU MÉR AÐ ÞJÓNA ÞÉR OG KENNDU MÉR GÖMLU GILDIN.  Byrjaðu að lesa Jóhannesar guðspall 3. kafla og 16. vers og Rómverjabréfið 5. kafli og 8. vers.  Þá munt þú kynnast þessum friði og æðruleysi , sem forfeður og mæður okkar áttu fyrr á öldum , sem fleytti þjóðinni gegnum marga hrikalega  tíma.  

Í kringum flest hús í Mýrinni  voru steinveggir. Þá var skógræktin að stíga sín fyrstu spor og margir farnir að gróðursetja tré , blóm og fleira fyrir aftan steinveggina, er gáfu ungviðinu gott skjól.  Mér fannst reynirinn alltaf vera fallegastur, svo hreinn og beinn.  Reyniviðurinn var eins og klukkan . Hann var rétt  byrjaður að grænka þegar ég fór í sveitina á vorin, en fann grænn og skreyttur rauðum berjaklössum við heimkomuna á haustin.  Móðir mín sagði mér að ég ætti að fara með rútunni í Mýrdalinn, enn þar átti ég að vera sumarlangt á SYÐRI HVOLI, hjá frænda mínum Eyjólfi Guðmundssyni hreppstjóra og skáldi. Það yrði tekið á móti mér á brúsapallinum. Móðir mín fór með mig næsta morgunn niður á rútustöðina, sem stóð  rétt við Hafnarstrætið. Móðir mín náði tali af bílstjóranum og bað hann sérstaklega að sjá um mig. Töskunni minni var komið fyrir. Ég kvaddi móður mína og veifaði, er rútan lagði af stað  Austur.  Í þá daga voru malbikaðir vegir munnmælasögur frá útlöndum.  Ég man aðeins eftir kömbunum , eins og þeir voru áður enn þeim var breytt. Þeir voru hrikalegir en bílstjórinn var frábær og öllu vanur. Sumstaðar var vegurinn  troðningur, holóttur mjóir og niðurgrafinn.  Sveitirnar sem við ókum um voru blómlegar. Það var áð á Selfossi. Þá var lítil veitingastofa rétt við brúna, hægra meginn nálagt árbakkanum.  Er við komum að Þjórsá bað bílstjórinn alla sem með voru í rútunni að stíga út úr henni og ganga yfir brúna og bíða rútunnar handann hengibrúarinnar, sem allir gerðu.  Brúargólfið gekk í öldum á undan rútunni, sem silaðist hægt yfir þrönga hengibrúna.  Brúin hélt og við stigum inn í rútuna . Ég man sérstaklega eftir söndunum milli Eyjafjalla og Péturseyjar í Mýrdal,  en þeir voru svo kolsvartir. Rútan stansaði við brúsapallinn á Skeiðflöt , eftir um það bil átta tíma ferðalag. Þar tók Sigurður frændi minn á móti mér. Hann var á villis jeppanum sínum og brosti út undir eyru, þegar hann tók á móti mér og bauð mig  velkominn í sveitina. Það fór strax vel á með okkur. Mér var alltaf hlýtt til hans og als þessa góða fólks, sem tók svo hlýlega á móti mér.  Ég fann mig strax heima.