GNÓTT

Fyrir langa löngu var lítið bæjarfélag er stóð í skjóli, við fjallrætur stórra fjalla. Bæjarfélagið stóð í miklum blóma og fólkið streymdi til bæjarins, yfir brúna og inn í bæinn.  Mönnum og skepnum leið val í bænum , þar var nóg af vatni fyrir áveiturnar, ávaxta garðanna og fyrir alla heima neyslu. Allir þrifust vel þangað til vatnið fór minnkandi ár frá ári og fólk fór að flytja úr bænum. Þar til áin var orðin af litlum læk, en þá voru flestir farnir úr bænum. Eftir stóðu skrælnaðir akrar og tóm hús.           

Það voru tveir drengir að leika sér við lækinn og annar segir við hinn, að gaman væri að vita hvaðan lækurinn kæmi. Þeir fóru að klifra upp árfarveginn og eftir nokkra stunda klifur, koma þeir upp í dalverpi .þar endaði lækurinn . Rétt fyrir ofan dalverpið sjá þeir stórt stöðuvatn , sem lækurinn hafði runnið úr. Nú sjá þeir að það hafði fallið lítil skriða ofan í ár farveg , sem hafði runnið úr vatninu. Vatnið var risastórt og þar var nóg af vatni. Drengirnir tóku  að týna  steina  sem fallið höfðu  niður í árfarveginn og brátt ruddist áin í sinn upphaflega farveg, í  hvít fissandi fossaföllum niður fjallið. 

Þessi litla dæmisaga sýnir okkur að við megum aldrei , vanrækja samfélag okkar við Drottinn, sem er eins og stóra stöðuvatnið. Við þurfum að halda farvegi okkar  hreinum og hvetja aðra til dáða . Drottinn hefur þúsund leiðir til að svara einni bæn.